Halina w podróży: 12 listopada 2015 Nowa Zelandia

12 listopada 2015 r Nowa Zelandia

Aroaki Mt Cook Moreaki

Dziś wybieramy się zobaczyć najwyższą górę Nowej Zelandii Aroaki czyli Mount Cook. Góra ma ponad 3700 m npm. Zamówiłyśmy śniadanie na 8.30. jest gotowe i pyszne. Domowej roboty konfitury, nabiał miejscowy jajko ugotowane jak należy, Delicja. Zbieramy się szybko bo dużo na dzisiaj zaplanowałyśmy. Jestem trochę zawiedziona bo przyjechałam tu żeby zobaczyć kolor jeziora Tekapo, ale brak słońca powoduje, że jest ono jak każde inne. Nastawiam GPS na Aroaki Mount Cook i w drogę. GPS kieruje mnie w inną stronę niż mi się wydawało. Sprawdzam jeszcze raz. Wszystko w porządku. Jedziemy, gawędzimy, ale oddalamy się od gór. W pewnym momencie stwierdzam, że jedziemy jednak w przeciwnym kierunku. Wynika to z drogowskazów. GPS jednak swoje. Okazuje się że oczywiście Aroaki Mount Cook ale jakieś lotnisko a nie miejscowość. Musimy wracać. W myślach dochodzę, że jakieś fatum wisi nad naszym wyjazdem w tym roku. Dojeżdżamy z powrotem do jeziora i cud. Świeci słońce a jezioro ma barwę niespotykaną. Po prostu trzeba to zobaczyć, żeby zrozumieć zachwyt. Żadne zdjęcie nie odda tego koloru. No warto było się zgubić. Robimy kupę fotek i ruszamy dalej. Teraz już bez problemu docieramy do stacji Sir Hilarego zdobywcy Mount Everest. Zostawiamy samochód i ruszamy w drogę. Zapomniałam napisać że wybrałyśmy się jak na wyprawę wysokogórską, bo gospodarz powiedział nam, że padał śnieg w górach i że na pewno jest zimno. Faktycznie jest wietrznie, ale da się wytrzymać. Ubrane jesteśmy na cebulkę. Po pół godzinie docieramy do pierwszych jeziorek, a potem szlakiem, mostkami wiszącymi wędrujemy przez 4 godziny do lodowca. Trasa jest jak dla niepełnosprawnych umysłowo. Wszędzie kładki mostki. Pogoda fajna. Jeziorka spotykane po drodze malownicze. Na Lidce największe wrażenie zrobił lodowiec. Zmęczone ja oczywiście z poobcieranymi nogami wracamy głodne do samochodu. Bufet, na który liczyłyśmy już zamknięty. Zjadamy po jednym placku z odrobiną jogurtu i ruszamy w kierunku morza gdzie mamy zarezerwowany nocleg. Po drodze mijamy ślicznie wybarwione jeziora i podziwiamy przyrodę Nowej Zelandii. Wszędzie pastwiska, owce i krowy pasące się na łąkach. Śliczne zadbane domki i czystość. Docieramy do hotelu, który jest przerobiony z młyna na hotel. Właściciel mówi nam, że jeśli chcemy zjeść to musimy jechać 8 kilometrów Wpadamy na ostatnią chwilę do baru i zamawiamy fish and chips. Ryby super chipsy też. Najadamy się do syta. . Robimy zakupy na śniadanie na jutro. Właściciel przeuroczy. Zaskakuje nas swoją troskliwością. Gdy wracamy do hotelu właściciel daje mi kody do wifi i po polsku instrukcję jak się zalogować. Jestem bardzo zaskoczona, on mówi, że przetłumaczył to w googlach. Jest zimno - 11 stopni. Samochód pali jak smok. Spalił cały 70 litrowy bak i musiałyśmy kupić ropę. Znowu wydatek 100 dolarów. Lidka popada w kataplazmę i ból całego ciała i dochodzi do wniosku ,że będziemy chodzić na piechotę zamiast jeździć oraz że trzeba poszukać jadłodajni św Alberta, bo nie wyrobimy finansowo.