Halina w podróży: Australia 2022 28 listopada

28 listopada

Wstajemy o 6.30. śniadanie i ruszamy w drogę. Zastanawiamy się jak długo ludzie na kempingu śpią. Wieczorem o ósmej idą spać . O 7 jeszcze śpią. Jedziemy do Parku Aleja Gigantów. Jesteśmy zbyt wcześnie. Znowu po drodze wyskoczył nam kangur. Ten był bardzo duży. Udało mu się uciec sprzed kół. O dziewiątej wchodzimy do parku. Tu są dwie części do zwiedzania. Trasa naziemna i trasa po wiszących kładkach. Zaczynamy od tej naziemnej. To co zobaczyliśmy przeszło nasze oczekiwania. Eukaliptusy ogromne , potężne proste pnie wznoszą się na wysokość nawet 70 metrów. Wiele z nich ma dziury w pniach co nie przeszkadza im w wegetacji. Nawet zawarłoby się puste wewnątrz drzewa żyją.. Jesteśmy oszołomieni parkiem. Rosną tu 4 rodzaje drzew eukaliptusowych karii które się przebarwiają karii z korą twarde jak dąb, red tingle ogromne twarde i yellow tingle. teraz druga część zwiedzania. Spacer po platformach zawieszonych na wysokości 40 metrów. Kładki ciągną się prze 600 metrów wśród drzew eukaliptusowych. Z tej wysokości widać jak jeszce wysoko są korony drzew. Platformy trochę bujają gdy idzie więcej osób. Oczywiście od razu czuję że choroba morska to moja przypadłość. Robimy zdjęcia cieszymy się pięknem przyrody i ruszamy dalej . Jedziemy do Pamberton. Droga wspaniała wśrós lasów eukaliptusowych. Dojeżdżamy do Pemberton. Tu też jest park narodowy ale atrakcją jest drzewo Gloucester. Wysokiee na 60 metrów, na które można się wspiąć po prętach wbitych w pień. mamy zamiar spróbować z Marcinem. Gdy dojeżdżamy widzimy tabliczkę' Drewo zamknięte. Nie wolno się wspinać. Drzewo niestety ogrodzone i nie da rady wejść na nie. Z wpisów w książce gości wynika że jest zamknięte co najmniej od września. Trudno. Robimy sobie wycieczkę po parku. Podziwiamy przepiękne wysokie proste eukaliptusy kari. Jesteśmy zachwyceni pięknem tych drzew. . To jest dzień eukaliptusa. Z parku jedziemy na przylądek Leuwin. W tym miejscu łazy się ocean Indyjski z Południowym. Dojeżdżamy do latarni morskiej ,która znajduje się na tym przylądku. Wieje silny wiatr. Nad nami dziwne szaro- brunatne chmury. Przez te chmury przebija się słońce, ale jakie. Takiego żeśmy jeszcze nie widzieli. Okrągła pomarańczowa kula bez blasku. Wygląda jak czerwony księżyc w pełni. Robimy zdjęcia ale one nie oddają tego co widzimy. Wchodzimy na teren przylądka. Drzwi latarni zamknięte. Wiem że ostatnie wejście jest o 16.00. jest za dwie szesnasta, Z boku drzwi są otwarte. Wchodzimy z Marcinem na górę. Gdy docieramy prawie na szczyt okazuje się że jest tam jakaś ekipa remontowa i dalej nie pozwalają nam wejść. Schodzimy na dół. W sklepie gdzie kupowałam bilety okazuje się że latarnia jest zamknięta a bilety kupiłam tylko na przylądek. Dobre i to. Jedziemy do Margaret Riwer. Tu jest centrum winiarstwa w Australii. Mijamy winnice i winiarnie. W miasteczku znajdujemy caravan park i idziemy pochodzić po mieście, Wyczytałam że życie zaczyna się tu po 5 po południu. Życie może i tak ale sklepy zamknięte. Marcin narzeka że nie przepuści kasy. Idziemy na fish and chips. Znowu pyszne i obfite jedzenie. Wracamy na zachód słońca nad morze. Gdy jedziemy tarcza słońca krwistoczerwona. Marcin mówi żebym nie robiła zdjęć z samochodu bo zrobię nad morzem. Gdy przyjechaliśmy słońce zaszło za chmury i już nie wyszło. Trudno.